Księżniczka, Polyanika, Mamura

Leśna jagoda księcia w naszym kraju jest szeroko rozpowszechniona w lasach mieszanych, liściastych, na terenach podmokłych, przez lasy, w tundrze na północy części europejskiej, na Syberii Zachodniej i Wschodniej oraz na Dalekim Wschodzie. Uważana jest za najbardziej pachnącą i pyszną jagodę naszej północy, zwaną łąką, mamurą.

Owoce tego dzikiego gatunku są smaczne i pożywne. Dobór form uprawnych rozpoczął się stosunkowo niedawno. Najlepiej udaje się na północ od strefy umiarkowanej, na przykład w obwodzie leningradzkim, a jeszcze gorzej pod Moskwą. Ale jeśli jest zakorzeniony, odporny na zimno i bezpretensjonalny dla gleby, staje się prawie chwastem. W naturze znane są jego hybrydy z maliną moroszką i pestkami, ale jest bardzo mało informacji na ten temat.

Książę jest niskim, przysadzistym krzewem, tworzącym gęste zarośla. Liście są bardzo piękne, przypominające truskawki, jesienią są pomalowane na różne odcienie fioletu. Kwiaty znajdują się na końcu łodygi, bardziej samotne, duże, do 3 cm średnicy, ich kolor jest różowy i gęsto różowy. Księżniczka kwitnie obficie przez całe lato i jesień. Stwarza to niezwykle piękny wygląd przez cały sezon wegetacyjny i jest bardzo interesujący w ogrodnictwie ozdobnym.

Dlatego łatwo jest wytłumaczyć pragnienie osoby, aby mieć księcia na swoich działkach przydomowych, chociaż powszechnie wiadomo, że w kulturze zmienia się wiele cech dzikich roślin.

Uprawiając księżniczkę należy liczyć się z tym, że wymaga ona długiego spoczynku zimowego i zadowalająco rośnie tam, gdzie występuje duża pokrywa śnieżna. Latem niekorzystnie wpływają na nią wysokie temperatury, suche powietrze i gleba.

Aby wyhodować księżniczkę, konieczne jest wyniesienie murawy półkrzewu z jego naturalnego środowiska lub zasianie go nasionami. Preferowana jest druga metoda hodowli. Zebrane nasiona wysiewa się jesienią w drewnianych skrzyniach, przykrywa cienką warstwą ziemi i pozostawia na zimę pod śniegiem. Poidła są potrzebne często i obficie. Wschodzące sadzonki należy wyciąć, aby zapewnić miejsce dla wzrostu i rozwoju roślin. Książę łatwo rozmnaża się przez podziemne potomstwo i dobrze sadzone. Rośliny znacznie gorzej tolerują podział krzewów.

Sadzonki powinny mieć luźną, pożywną, ale nie świeżo zebraną glebę. W warunkach naturalnych rośnie na glebach stosunkowo kwaśnych (pH 3,5-6,5). We wczesnym okresie rośliny wymagają cieniowania. Powinny być sadzone na redlinach w odległości 10-12 cm od siebie. Konieczne jest przesadzanie co 3-4 lata. Najlepszy czas na to to początek września. W takim przypadku rośliny będą dobrze przygotowane do zimowania, ale należy je przykryć.

Końcowe wnioski dotyczące kultury księżniczki w strefie środkowej są przedwczesne, ale można przypuszczać, że jako roślina ozdobna dobrze nadaje się do kultury, a zwłaszcza w naszych północnych regionach ma wspaniałą przyszłość.

P. D. Bucharin

Podobne publikacje

Rokitnik zwyczajny

Uprawa odmianowa owoców i jagód

Winogrona